Χειρουργικές επεμβάσεις παραθυρεοειδών
Χειρουργικές επεμβάσεις παραθυρεοειδών
Η χειρουργική αντιμετώπιση στον πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό εξαρτάται από την αιτία που τον προκαλεί.
Διακρίνουμε τις εξής περιπτώσεις:
Σε νόσο πολλαπλών αδένων σκοπός της επέμβασης είναι η αφαίρεση όλων των παθολογικών παραθυρεοειδών αδένων. Στην περίπτωση αυτή πρέπει η τομή που θα πραγματοποιηθεί στον τράχηλο να είναι ικανή να μας επιτρέψει την έκθεση όλων των παραθυρεοειδών αδένων.
Στη συνέχεια ξεκινάμε την αφαίρεση του πιο ύποπτου μακροσκοπικά για υπερπλασία ή αδένωμα. Συνεχίζουμε με τον επόμενο κλπ. Κριτήριο για το τέλος της επέμβασης αποτελεί και σε αυτή την περίπτωση η διεγχειρητική παραθορμόνη.
Σκοπός του χειρουργείου είναι αφ’ ενός να αφαιρεθεί ο παθολογικός παραθυρεοειδικός ιστός και αφ’ ετέρου να διατηρηθεί ικανός παραθυρεοειδικός ιστός ώστε να μην προκληθεί στον ασθενή μόνιμος υποπαραθυρεοειδισμός.
Π.χ αν και οι 4 αδένες του ασθενούς παρουσιάζουν υπερπλασία (συχνά σε σύνδρομο πολλαπλής ενδοκρινικής νεοπλασίας ΜΕΝ) μπορούμε να αφαιρέσουμε τους 3 ½ παθολογικούς και να διατηρήσουμε τον μισό από αυτόν που μακροσκοπικά εμφανίζεται λιγότερο υπερπλαστικός.
Στη συνέχεια προσδιορίζουμε την παραθορμόνη. Αν αυτή έχει κατέλθει στα φυσιολογικά επίπεδα έχουμε επιτύχει την ίαση του ασθενούς ενώ παράλληλα έχει διατηρηθεί παραθυρεοειδικός ιστός ικανός να παρέχει στον ασθενή φυσιολογική παραθυρεοειδική λειτουργία. Στην περίπτωση που η παραθορμόνη παραμένει υψηλή τότε αφαιρούμε και τον τελευταίο μισό, πραγματοποιώντας δηλαδή ολική παραθυρεοειδεκτομή.
Η περίπτωση αυτή στα προηγμένα κέντρα της Ευρώπης συνδυάζεται με κρυοδιατήρηση παραθυρεοειδικού ιστού, που μπορεί να αυτομεταμοσχευθεί μελλοντικά στον ασθενή σε περίπτωση που αυτό καταστεί αναγκαίο.
Στην περίπτωση αυτή σκοπός της επέμβασης είναι η αφαίρεση του πάσχοντος παραθυρεοειδούς αδένος.
Εάν προεγχειρητικά κατορθωθεί ο εντοπισμός του αδενώματος τότε μπορούμε με μια μικρή τομή στην αντίστοιχη περιοχή να το αφαιρέσουμε.
Προκειμένου να είμαστε σίγουροι ότι δεν υπάρχει άλλος παθολογικός παραθυρεοειδικός ιστός που δεν κατέστη δυνατό να εντοπιστεί προεγχειρητικά μετράμε διεγχειρητικά την τιμή της παραθορμόνης.
Εάν η παραθορμόνη παρουσιάσει πτώση στα επιθυμητά επίπεδα θεωρείται ότι η επέμβαση έχει ολοκληρωθεί με επιτυχία. Στην αντίθετη περίπτωση πρέπει να διερύνουμε την τομή μας και να εκθέσουμε και τους υπόλοιπους παραθυρεοειδείς αδένες και να αφαιρέσουμε τον ή τους παθολογικούς.
Χειρουργική αντιμετώπιση του πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού (μονήρες αδένωμα παραθυρεοειδούς, νόσος πολλαπλών αδένων) με διεγχειρητική μέτρηση παραθορμόνης.
Προκειμένου να επιτύχω όσο το δυνατόν καλύτερα αποτελέσματα στη χειρουργική του πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού έχω εισαγάγει στη ρουτίνα των χειρουργείων μου για αδένωμα παραθυρεοειδούς αδένα τη διεγχειρητική μέτρηση παραθορμόνης με άριστα αποτελέσματα.
Συγκεκριμένα 10λεπτά μετά την αφαίρεση του αδενώματος του παραθυρεοειδούς αδένα λαμβάνεται περιφερικό αίμα προς προσδιορισμό παραθορμόνης ορού. Το αποτέλεσμα γίνεται γνωστό σε σύντομο χρόνο διεγχειρητικά και αποτελεί την επιβεβαίωση της βιοχημικής ίασης του ασθενούς.
Σε περίπτωση που η παραθορμόνη δεν κατέλθει στα επιθυμητά επίπεδα τότε είναι προφανές ότι υπάρχει και έτερος παθολογικός παραθυρεοειδής και κατά συνέπεια η επέμβαση συνεχίζεται ώστε να εντοπιστεί και να αφαιρεθεί και ο παθολογικός αυτός ιστός.
Η μη χρησιμοποίηση της διεγχειρητικής μέτρησης παραθορμόνης αποτελεί συχνά αίτιο αποτυχημένης χειρουργικής αντιμετώπισης του πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού. Αποτέλεσμα αυτού είναι η ψυχολογική και σωματική ταλαιπωρία των ασθενών με νέες απεικονιστικές ή και εργαστηριακές εξετάσεις εξετάσεις καθώς και η μεγάλη πιθανότητα για ανάγκη επανεπέμβασης με αυξημένους κινδύνους διεγχειρητικών και μετεγχειρητικών επιπλοκών.